http://kinisipoliton.wordpress.com/
Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός
07/10/2011
του Νίκου Χαραλαμπίδη
Δεν μπορώ πια τόσο χρυσάφι. Facadoro παντού. Και λεφτά από το Κατάρ για τα πάντα. Για να κάνουμε πάρκα, να φτιάξουμε ομάδες και γήπεδα, να καίμε για να παράγουμε ενέργεια, να εκτρέφουμε φύκια και – γιατί όχι – για να βγάλουμε το χρυσάφι από τη στέρφα γη μας.
Ο πρωθυπουργός της πράσινης ανάπτυξης, με μια θεαματική στροφή (U-turn), επαναπροσδιόρισε την ανάπτυξη στην Ελλάδα και της έδωσε άλλο νόημα. Με την εμπιστοσύνη που δείχνουν στη χώρα μας οι εμίρηδες του Κατάρ θα επανακτήσουμε τη θέση που μας αρμόζει στο διεθνές στερέωμα, θα επανέλθουμε στις αγορές, θα δημιουργήσουμε χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Να είναι άραγε τυχαίο ότι ενίοτε (συχνά) τα νέα επενδυτικά σχέδια, προέλευσης Κατάρ, κρύβουν ή συνοδεύονται από μια επικίνδυνη μπίχλα; Στον Αστακό ήταν η πρωτοφανής για τα διεθνή δεδομένα μονάδα παραγωγής ενέργειας με καύσιμο τα αζήτητα υγραέρια του Κατάρ. Στη Χαλκιδική, όπως και σε όλο τον κόσμο, η εξόρυξη του χρυσού θα αφήσει πίσω της λίμνες με τοξικό κυάνιο και άλλες επικίνδυνες ουσίες. Κι εμείς, ως χώρα, ζητωκραυγάζουμε και υποσχόμαστε ότι θα σταθούμε αντάξιοι των περιστάσεων! Αυτό, μεταφράζεται σε «απλοποιημένες» διαδικασίες περιβαλλοντικής αδειοδότησης, fast track κοκ. Λες και οι μικρές επενδύσεις πρέπει να πηγαίνουν με τον αραμπά…
Αναζητώ μάταια κάποιο στρατηγικό σχέδιο, κάποιο κατάλογο επιθυμητών επενδύσεων για τις οποίες έχουμε προσκαλέσει το διεθνές ενδιαφέρον. Πέρα από την απελπισία του «χρήμα νάναι κι ότι νάναι» δε βρίσκω κάτι. Τι να είναι άραγε αυτό που μας κάνει ελκυστικούς – ως χώρα – σε προτάσεις του τύπου να καίμε τα σκουπίδια της (μαφίας της) Νάπολης και να παράγουμε ενέργεια; Είναι άραγε κάτι άλλο πέρα από την απελπισία μας, την έλλειψη οράματος και σχεδίου (ίσως και τη διαστροφή μας να επιδοτούμε την καύση σκουπιδιών ως «πράσινη ενέργεια»; Ερωτήσεις, απορίες…
Η εξόρυξη του χρυσού απαιτεί εξορύξεις τεράστιας ποσότητας πετρωμάτων, άλεση των πετρωμάτων, εκχύλιση και διαλυτοποίηση του χρυσού σε «μπάνια» κυανίου. Απαιτεί τεράστιες ποσότητες νερού και αφήνει πίσω της νεκρή γη.
Ψυχραιμία λοιπόν κύριοι της χρυσοπράσινης ανάπτυξης. Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Η ίδια η παραγωγή του χρυσού είναι μια εξαιρετικά βρώμικη, τοξική και επικίνδυνη διαδικασία. Το μόνο γυαλιστερό στοιχείο της είναι τα κέρδη των επενδυτών. Αναζητείστε την προστιθέμενη αξία για την τοπική κοινωνία και οικονομία στα χρυσορυχεία του πλανήτη που σήμερα είναι τοξικά σεληνιακά τοπία. Ρωτήστε τις τοπικές κοινωνίες αν θα ξανάκαναν σήμερα τις ίδιες επιλογές, μπροστά στις υποσχέσεις των επενδυτών για ανάπτυξη, χιλιάδες θέσεις εργασίας και ευημερία …
*Ο Νίκος Χαραλαμπίδης είναι διευθυντής του ελληνικού γραφείου της Greenpeace.
Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός
07/10/2011
του Νίκου Χαραλαμπίδη
Δεν μπορώ πια τόσο χρυσάφι. Facadoro παντού. Και λεφτά από το Κατάρ για τα πάντα. Για να κάνουμε πάρκα, να φτιάξουμε ομάδες και γήπεδα, να καίμε για να παράγουμε ενέργεια, να εκτρέφουμε φύκια και – γιατί όχι – για να βγάλουμε το χρυσάφι από τη στέρφα γη μας.Ο πρωθυπουργός της πράσινης ανάπτυξης, με μια θεαματική στροφή (U-turn), επαναπροσδιόρισε την ανάπτυξη στην Ελλάδα και της έδωσε άλλο νόημα. Με την εμπιστοσύνη που δείχνουν στη χώρα μας οι εμίρηδες του Κατάρ θα επανακτήσουμε τη θέση που μας αρμόζει στο διεθνές στερέωμα, θα επανέλθουμε στις αγορές, θα δημιουργήσουμε χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Να είναι άραγε τυχαίο ότι ενίοτε (συχνά) τα νέα επενδυτικά σχέδια, προέλευσης Κατάρ, κρύβουν ή συνοδεύονται από μια επικίνδυνη μπίχλα; Στον Αστακό ήταν η πρωτοφανής για τα διεθνή δεδομένα μονάδα παραγωγής ενέργειας με καύσιμο τα αζήτητα υγραέρια του Κατάρ. Στη Χαλκιδική, όπως και σε όλο τον κόσμο, η εξόρυξη του χρυσού θα αφήσει πίσω της λίμνες με τοξικό κυάνιο και άλλες επικίνδυνες ουσίες. Κι εμείς, ως χώρα, ζητωκραυγάζουμε και υποσχόμαστε ότι θα σταθούμε αντάξιοι των περιστάσεων! Αυτό, μεταφράζεται σε «απλοποιημένες» διαδικασίες περιβαλλοντικής αδειοδότησης, fast track κοκ. Λες και οι μικρές επενδύσεις πρέπει να πηγαίνουν με τον αραμπά…
Αναζητώ μάταια κάποιο στρατηγικό σχέδιο, κάποιο κατάλογο επιθυμητών επενδύσεων για τις οποίες έχουμε προσκαλέσει το διεθνές ενδιαφέρον. Πέρα από την απελπισία του «χρήμα νάναι κι ότι νάναι» δε βρίσκω κάτι. Τι να είναι άραγε αυτό που μας κάνει ελκυστικούς – ως χώρα – σε προτάσεις του τύπου να καίμε τα σκουπίδια της (μαφίας της) Νάπολης και να παράγουμε ενέργεια; Είναι άραγε κάτι άλλο πέρα από την απελπισία μας, την έλλειψη οράματος και σχεδίου (ίσως και τη διαστροφή μας να επιδοτούμε την καύση σκουπιδιών ως «πράσινη ενέργεια»; Ερωτήσεις, απορίες…
Η εξόρυξη του χρυσού απαιτεί εξορύξεις τεράστιας ποσότητας πετρωμάτων, άλεση των πετρωμάτων, εκχύλιση και διαλυτοποίηση του χρυσού σε «μπάνια» κυανίου. Απαιτεί τεράστιες ποσότητες νερού και αφήνει πίσω της νεκρή γη.
Ψυχραιμία λοιπόν κύριοι της χρυσοπράσινης ανάπτυξης. Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Η ίδια η παραγωγή του χρυσού είναι μια εξαιρετικά βρώμικη, τοξική και επικίνδυνη διαδικασία. Το μόνο γυαλιστερό στοιχείο της είναι τα κέρδη των επενδυτών. Αναζητείστε την προστιθέμενη αξία για την τοπική κοινωνία και οικονομία στα χρυσορυχεία του πλανήτη που σήμερα είναι τοξικά σεληνιακά τοπία. Ρωτήστε τις τοπικές κοινωνίες αν θα ξανάκαναν σήμερα τις ίδιες επιλογές, μπροστά στις υποσχέσεις των επενδυτών για ανάπτυξη, χιλιάδες θέσεις εργασίας και ευημερία …
*Ο Νίκος Χαραλαμπίδης είναι διευθυντής του ελληνικού γραφείου της Greenpeace.
ΠΗΓΗ: Protagon.gr – ιστορίες για να σκεφτόμαστε διαφορετικά
