εφημερίδα Ρήξη φ.78 απο http://3feeet.blogspot.com/
Οι «φίλοι», οι «φούσκες» και τα «τρωκτικά».
του Βασίλη Στοϊλόπουλου
Στην αρχή της δανειακής κρίσης ήταν οι διακεκριμένοι οικονομολόγοι Γιόσεφ Στίγκλιτς, Νουριέλ Ρουμπινί και Πωλ Κρούγκμαν που έρχονταν στην Ελλάδα σαν «φίλοι και σύμβουλοι» για τη σωτηρία της χώρας. Τώρα που η Ελλάδα βρίσκεται σε καθεστώς λοιδορούμενου προτεκτοράτου με τους ανάλγητους εξουσιαστές της σε ρόλο μεσίτη να ξεπουλούν τον δημόσιο πλούτο της σε ξένους και διαπλεκόμενους ντόπιους «επενδυτές», κατέφθασαν «φίλοι και βοηθοί» με στόχο να μας σώσουν και πάλι.
Πρώτος και καλύτερος ο......
Γερμανός διευθυντής του Task Force Grιechenland, Χορστ Ράιχενμπαχ, που αντί να απολαμβάνει τα αγαθά της συνταξιοδότησής του, ανάλαβε πρόθυμα το «τιτάνιο έργο» της σωτηρίας μας στοχεύοντας όπως δήλωσε «στα τρία σημαντικότερα πεδία της ελληνικής οικονομίας για επενδύσεις: Τουρισμός, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και αγροτική οικονομία». Αν εξαιρέσουμε τα ενεργειακά ορυκτά (λιγνίτες), από το μεγαλόπνοο επενδυτικό σχέδιο των Γερμανών για την «σωτηρία» της Ελλάδας απουσιάζει ο υπόλοιπος ορυκτός της πλούτος, η ποικιλία, η ποσότητα και η υψηλή ποιότητα του οποίου, προσφέρουν, σε συνδυασμό με τις εξειδικευμένες χρήσεις υψηλής προστιθέμενης αξίας του, σοβαρά πλεονεκτήματα στην ελληνική οικονομία (1). Σημειωτέον ότι ο εξορυκτικός κλάδος, που παρά τα πολύ σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα που δημιουργεί (2), θεωρείται εθνικής σημασίας (3) και χαρακτηρίζεται από δυναμικό εξαγωγικό προσανατολισμό, αφού οι εξαγωγές αντιστοιχούν στο 65% περίπου των πωλήσεων. Παρότι όμως η αξία των βεβαιωμένων κοιτασμάτων μεταλλικών ορυκτών στην Ελλάδα εκτιμάται στα 40 δις ευρώ οι Γερμανοί δείχνουν αξιοσημείωτη αυτοσυγκράτηση ως προς τον εξορυκτικό κλάδο. Ίσως επειδή φοβούνται την «κατάρα του ορυκτού πλούτου» που συνήθως καταδικάζει χώρες πλούσιες σε φυσικούς πόρους να παρουσιάζουν χαμηλή οικονομική ανάπτυξη, πτώση της ανταγωνιστικότητας σε άλλους τομείς της οικονομίας, υψηλό εξωτερικό χρέος, οικολογική υποβάθμιση, εξάρτηση από ξένα κέντρα, κρατική διαφθορά και διαπλοκή, έλλειμμα παιδείας και εκπαίδευσης και εν κατακλείδι υψηλότερα ποσοστά φτώχειας. Άλλωστε γιατί να μπλέξουν με τα δύσκολα και τα βρωμερά όταν αυτοί έχουν τον πρώτο λόγο στις επενδύσεις για την «σωτηρία» της Ελλάδας και υπάρχουν φιλέτα στον τουρισμό και την πράσινη ενέργεια;
Παρόλα αυτά όμως δεν άργησε να εμφανιστεί και στον τομέα των μεταλλικών ορυκτών ένας ακόμη «πρωθυπουργικός φίλος και στρατηγικός επενδυτής». Αυτή τη φορά ήταν ο Εμίρης του Κατάρ, Χαμάντ Αλ Θανί, ο οποίος μετά το φιάσκο σε Ελληνικό και Αστακό, ανήγγειλε την εξαγορά από την Qatar Holdings του 7,07% της European Goldfields (4) – και μάλιστα ενώπιον ενός μειδιόντα «μεσάζοντα» ΓΑΠ που πανηγύριζε για «νέες επενδύσεις», ενώ όλοι οι επαΐοντες γνώριζαν ότι αποσκοπούσε μόνο σε εφήμερα επικοινωνιακά οφέλη. Συγκεκριμένα, η εταιρεία που διαχειρίζεται κεφάλαια του Κατάρ εξαγόρασε αντί 600 εκατομμυρίων δολαρίων το 10% από το 25% που κατείχε ο όμιλος Ελλάκτωρ (συμφερόντων Μπόμπολα) στην εταιρεία European Goldfields, που με τη σειρά της κατέχει το 95% των μετοχών της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός», θυγατρικής του ομίλου Ελλάκτωρ. Μια εταιρεία στην οποία μεταβιβάστηκαν «αί πινακίου φακής» από το ελληνικό δημόσιο τα Μεταλλεία Κασσάνδρας, «κατά πλήρες δικαίωμα νομής και κατοχής», χωρίς να προβλέπεται απόδοση δικαιωμάτων από την εκμετάλλευσή τους στο ελληνικό δημόσιο, το οποίο βεβαίως και τώρα δεν θα έχει κανένα άμεσο οικονομικό όφελος, αφού η συμφωνία με τον εμίρη αφορά δύο ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Για μια ακόμη φορά η Χαλκιδική και το όντως πλούσιο σε κοιτάσματα υπέδαφός της ήρθαν με «πανηγυρικό» τρόπο στην επικαιρότητα, με την εγχώρια διαπλοκή να βγαίνει και πάλι κερδισμένη και μάλιστα σε περίοδο μεγάλης κρίσης για την Ελλάδα. Για μια ακόμη φορά ένα δυσώδες σκάνδαλο, το οποίο στήθηκε το 1990, όταν μέσω της CITIBANK η κυβέρνηση Μητσοτάκη ουσιαστικά παρέδωσε τα Μεταλλεία Κασσάνδρας στην εταιρεία ΚΑΡΑΧ (πτώχευσε μέσα σε λίγους μήνες) και διογκώθηκε το 2003-2004 από τους Σημίτη – Πάχτα, όταν μετά από στημένο διαγωνισμό και παράνομη «έμμεση» κρατική επιδότηση (5) και τη διαμεσολάβηση του «εθνικού επενδυτή» Μπόμπολα («Ελλάκτωρ») μεταβιβάστηκαν τα μεταλλεία χρυσού από την χρεοκοπημένη καναδική TVX HELLAS στον «Ελληνικό Χρυσό» του Μπόμπολα, βαφτίζεται «επένδυση».
Σήμερα, μετά από μια σειρά διαχρονικών «επιτυχημένων αγοροπωλησιών» και χρηματιστηριακών «τεχνασμάτων» (6), βλέπουμε τον όμιλο Ελλάκτωρ να αποκομίζει και πάλι εξωφρενικά κέρδη χωρίς να έχει την παραμικρή παραγωγική δραστηριότητα. Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Με τη νέα πολιτική για τις μεταλλευτικές δραστηριότητες που εξήγγειλε η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να «προσελκύσει επενδυτές», είναι βέβαιο ότι μετά την εξόφληση των όποιων κοιτασμάτων οι πολυεθνικές «θα φεύγουν νύχτα» αφήνοντας στην πλάτη της κοινωνίας το μεγάλο κόστος της αποκατάστασης των μεταλλείων, που αποτελεί ουσιαστικά μια έμμεση επιδότηση. Κλασσικό παράδειγμα τα χρεοκοπημένα από το 2000 Μεταλλεία Αμιάντου Βορείου Ελλάδας Α.Ε. (ΜΑΒΕ) για την αποκατάσταση των οποίων δαπανήθηκαν από συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα της ΕΕ μέχρι τώρα πάνω από 20 εκατομμύρια ευρώ, ενώ θα απαιτηθούν πολύ περισσότερα για την αποκατάσταση των ρυπασμένων εγκαταστάσεων επεξεργασίας αμιάντου.
Η μόνη ελπίδα πλέον για να απαλλαγεί ο τόπος από τα «τρωκτικά» των μεταλλείων, που με δόλωμα έμμεσα επιδοτούμενες εργατικές θέσεις προσποιούνται τους «εθνικούς επενδυτές», είναι ο συνεχής αγώνας των τοπικών κοινωνιών να σώσουν το περιβάλλον που ζουν. Οι κάτοικοι της Χαλκιδικής, παρά το διχαστικό ρόλο των τοπικών πολιτικών ηγετίσκων, μας δείχνουν το δρόμο της αντίστασης. Όμως για να υπάρξει και οικονομικό αποτέλεσμα ο ορυκτός πλούτος της χώρας πρέπει να γίνει υπόθεση του ίδιου του λαού και όχι μιας αδίστακτης και εξωνημένης ελίτ.
Σημειώσεις
1. Πάνω από 20 εταιρείες του εξορυκτικού κλάδου κατέχουν σημαντικά μερίδια σε προϊόντα όπως βωξίτης, νικέλιο, αλουμίνιο, μαγνήσιο, περλίτης, κίσσηρις, μπεντονίτης, μάρμαρα κ.α, ενώ είναι διαθέσιμα ή υπό εκμετάλλευση σημαντικά κοιτάσματα γύψου, αστρίων, χαλαζία, καολίνη, μικτών θειούχων κ.λπ. Επιπλέον, υπάρχουν σημαντικά κοιτάσματα που ακόμη δεν έχουν υποστεί εκμετάλλευση ή η εκμετάλλευσή τους διακόπηκε (ουράνιο, πετρέλαιο, χρωμίτης, σμύριδα, χρυσός, μαγγάνιο, ορυκτό αλάτι κ.α.).
2. Μόνο η παραγωγή εξορυκτικών αποβλήτων και «υποπροϊόντων» από μεταλλεία σε οκτώ περιοχές της χώρας μας ανέρχεται σε 28.345.000 τόνους. Πολύ μεγαλύτερη είναι η ποσότητα αποβλήτων από τα τέσσερα ορυχεία λιγνίτη που ξεπερνούν συνολικά τους 322.750.000 τόνους.
3. Ο εξορυκτικός κλάδος συμμετέχει κατά 4,5% στο Α.Ε.Π. της χώρας. Τα έσοδα της εξορυκτικής βιομηχανίας και των μεταλλουργιών της ανέρχονται σε 2,5 δισ. Ευρώ. Το σύνολο των εργαζόμενων σε αυτές ανέρχεται σε 22.000, ενώ από τη δραστηριότητα αυτή εξαρτώνται άλλες 90.000 θέσεις εργασίας.
4. Η εταιρεία European Goldfields εξειδικεύεται σε εξορυκτικές δραστηριότητες (όλως περιέργως) μόνο σε Ρουμανία, Τουρκία και Ελλάδα και η χρηματιστηριακή της αξία είναι αυτή τη περίοδο 1,53 δισεκατομμύρια δολάρια. Μεταξύ των μετόχων είναι εκτός από τον Ελλάκτωρ μια σειρά από διεθνείς «ακρίδες» : Black Rock financial, Fidelity, RBC Asset Management,Jenisson, Van Eck Assosiation, JP Morgan κ.α.
5. Στην υπόθεση της αγοροπωλησίας των μεταλλείων και των χρηματιστηριακών παιχνιδιών επενέβη η ΕΕ απαιτώντας την επιστροφή 14 εκατομμύριων ευρώ, καθώς μετά την πτώχευση της TVX HELLAS η αγορά των μεταλλείων έγινε σε τιμή πολύ χαμηλότερη από την πραγματική τους αξία (μόνο 11 εκατομμύρια ευρώ). Αγοραστές της νέας εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός», με μεσολάβηση του τότε υφυπουργού Οικονομικών Πάχτα, ήταν ο Ρουμάνος Φράνκ Τίμις («φίλος» του Άκη;) με 30%, ο Μπόμπολας (Ελλάκτωρ) με 35% και ο Κούτρας (Ελλάκτωρ) με 30%.
6. Το 2007 ο Ελλάκτωρ πούλησε το μεγαλύτερο μέρος των μετοχών του στην European Goldfields αντί 422 εκατομμυρίων ευρώ, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη!
Οι «φίλοι», οι «φούσκες» και τα «τρωκτικά».
του Βασίλη Στοϊλόπουλου
Στην αρχή της δανειακής κρίσης ήταν οι διακεκριμένοι οικονομολόγοι Γιόσεφ Στίγκλιτς, Νουριέλ Ρουμπινί και Πωλ Κρούγκμαν που έρχονταν στην Ελλάδα σαν «φίλοι και σύμβουλοι» για τη σωτηρία της χώρας. Τώρα που η Ελλάδα βρίσκεται σε καθεστώς λοιδορούμενου προτεκτοράτου με τους ανάλγητους εξουσιαστές της σε ρόλο μεσίτη να ξεπουλούν τον δημόσιο πλούτο της σε ξένους και διαπλεκόμενους ντόπιους «επενδυτές», κατέφθασαν «φίλοι και βοηθοί» με στόχο να μας σώσουν και πάλι.
Πρώτος και καλύτερος ο......
Γερμανός διευθυντής του Task Force Grιechenland, Χορστ Ράιχενμπαχ, που αντί να απολαμβάνει τα αγαθά της συνταξιοδότησής του, ανάλαβε πρόθυμα το «τιτάνιο έργο» της σωτηρίας μας στοχεύοντας όπως δήλωσε «στα τρία σημαντικότερα πεδία της ελληνικής οικονομίας για επενδύσεις: Τουρισμός, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και αγροτική οικονομία». Αν εξαιρέσουμε τα ενεργειακά ορυκτά (λιγνίτες), από το μεγαλόπνοο επενδυτικό σχέδιο των Γερμανών για την «σωτηρία» της Ελλάδας απουσιάζει ο υπόλοιπος ορυκτός της πλούτος, η ποικιλία, η ποσότητα και η υψηλή ποιότητα του οποίου, προσφέρουν, σε συνδυασμό με τις εξειδικευμένες χρήσεις υψηλής προστιθέμενης αξίας του, σοβαρά πλεονεκτήματα στην ελληνική οικονομία (1). Σημειωτέον ότι ο εξορυκτικός κλάδος, που παρά τα πολύ σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα που δημιουργεί (2), θεωρείται εθνικής σημασίας (3) και χαρακτηρίζεται από δυναμικό εξαγωγικό προσανατολισμό, αφού οι εξαγωγές αντιστοιχούν στο 65% περίπου των πωλήσεων. Παρότι όμως η αξία των βεβαιωμένων κοιτασμάτων μεταλλικών ορυκτών στην Ελλάδα εκτιμάται στα 40 δις ευρώ οι Γερμανοί δείχνουν αξιοσημείωτη αυτοσυγκράτηση ως προς τον εξορυκτικό κλάδο. Ίσως επειδή φοβούνται την «κατάρα του ορυκτού πλούτου» που συνήθως καταδικάζει χώρες πλούσιες σε φυσικούς πόρους να παρουσιάζουν χαμηλή οικονομική ανάπτυξη, πτώση της ανταγωνιστικότητας σε άλλους τομείς της οικονομίας, υψηλό εξωτερικό χρέος, οικολογική υποβάθμιση, εξάρτηση από ξένα κέντρα, κρατική διαφθορά και διαπλοκή, έλλειμμα παιδείας και εκπαίδευσης και εν κατακλείδι υψηλότερα ποσοστά φτώχειας. Άλλωστε γιατί να μπλέξουν με τα δύσκολα και τα βρωμερά όταν αυτοί έχουν τον πρώτο λόγο στις επενδύσεις για την «σωτηρία» της Ελλάδας και υπάρχουν φιλέτα στον τουρισμό και την πράσινη ενέργεια;
Παρόλα αυτά όμως δεν άργησε να εμφανιστεί και στον τομέα των μεταλλικών ορυκτών ένας ακόμη «πρωθυπουργικός φίλος και στρατηγικός επενδυτής». Αυτή τη φορά ήταν ο Εμίρης του Κατάρ, Χαμάντ Αλ Θανί, ο οποίος μετά το φιάσκο σε Ελληνικό και Αστακό, ανήγγειλε την εξαγορά από την Qatar Holdings του 7,07% της European Goldfields (4) – και μάλιστα ενώπιον ενός μειδιόντα «μεσάζοντα» ΓΑΠ που πανηγύριζε για «νέες επενδύσεις», ενώ όλοι οι επαΐοντες γνώριζαν ότι αποσκοπούσε μόνο σε εφήμερα επικοινωνιακά οφέλη. Συγκεκριμένα, η εταιρεία που διαχειρίζεται κεφάλαια του Κατάρ εξαγόρασε αντί 600 εκατομμυρίων δολαρίων το 10% από το 25% που κατείχε ο όμιλος Ελλάκτωρ (συμφερόντων Μπόμπολα) στην εταιρεία European Goldfields, που με τη σειρά της κατέχει το 95% των μετοχών της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός», θυγατρικής του ομίλου Ελλάκτωρ. Μια εταιρεία στην οποία μεταβιβάστηκαν «αί πινακίου φακής» από το ελληνικό δημόσιο τα Μεταλλεία Κασσάνδρας, «κατά πλήρες δικαίωμα νομής και κατοχής», χωρίς να προβλέπεται απόδοση δικαιωμάτων από την εκμετάλλευσή τους στο ελληνικό δημόσιο, το οποίο βεβαίως και τώρα δεν θα έχει κανένα άμεσο οικονομικό όφελος, αφού η συμφωνία με τον εμίρη αφορά δύο ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Για μια ακόμη φορά η Χαλκιδική και το όντως πλούσιο σε κοιτάσματα υπέδαφός της ήρθαν με «πανηγυρικό» τρόπο στην επικαιρότητα, με την εγχώρια διαπλοκή να βγαίνει και πάλι κερδισμένη και μάλιστα σε περίοδο μεγάλης κρίσης για την Ελλάδα. Για μια ακόμη φορά ένα δυσώδες σκάνδαλο, το οποίο στήθηκε το 1990, όταν μέσω της CITIBANK η κυβέρνηση Μητσοτάκη ουσιαστικά παρέδωσε τα Μεταλλεία Κασσάνδρας στην εταιρεία ΚΑΡΑΧ (πτώχευσε μέσα σε λίγους μήνες) και διογκώθηκε το 2003-2004 από τους Σημίτη – Πάχτα, όταν μετά από στημένο διαγωνισμό και παράνομη «έμμεση» κρατική επιδότηση (5) και τη διαμεσολάβηση του «εθνικού επενδυτή» Μπόμπολα («Ελλάκτωρ») μεταβιβάστηκαν τα μεταλλεία χρυσού από την χρεοκοπημένη καναδική TVX HELLAS στον «Ελληνικό Χρυσό» του Μπόμπολα, βαφτίζεται «επένδυση».
Σήμερα, μετά από μια σειρά διαχρονικών «επιτυχημένων αγοροπωλησιών» και χρηματιστηριακών «τεχνασμάτων» (6), βλέπουμε τον όμιλο Ελλάκτωρ να αποκομίζει και πάλι εξωφρενικά κέρδη χωρίς να έχει την παραμικρή παραγωγική δραστηριότητα. Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Με τη νέα πολιτική για τις μεταλλευτικές δραστηριότητες που εξήγγειλε η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να «προσελκύσει επενδυτές», είναι βέβαιο ότι μετά την εξόφληση των όποιων κοιτασμάτων οι πολυεθνικές «θα φεύγουν νύχτα» αφήνοντας στην πλάτη της κοινωνίας το μεγάλο κόστος της αποκατάστασης των μεταλλείων, που αποτελεί ουσιαστικά μια έμμεση επιδότηση. Κλασσικό παράδειγμα τα χρεοκοπημένα από το 2000 Μεταλλεία Αμιάντου Βορείου Ελλάδας Α.Ε. (ΜΑΒΕ) για την αποκατάσταση των οποίων δαπανήθηκαν από συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα της ΕΕ μέχρι τώρα πάνω από 20 εκατομμύρια ευρώ, ενώ θα απαιτηθούν πολύ περισσότερα για την αποκατάσταση των ρυπασμένων εγκαταστάσεων επεξεργασίας αμιάντου.
Η μόνη ελπίδα πλέον για να απαλλαγεί ο τόπος από τα «τρωκτικά» των μεταλλείων, που με δόλωμα έμμεσα επιδοτούμενες εργατικές θέσεις προσποιούνται τους «εθνικούς επενδυτές», είναι ο συνεχής αγώνας των τοπικών κοινωνιών να σώσουν το περιβάλλον που ζουν. Οι κάτοικοι της Χαλκιδικής, παρά το διχαστικό ρόλο των τοπικών πολιτικών ηγετίσκων, μας δείχνουν το δρόμο της αντίστασης. Όμως για να υπάρξει και οικονομικό αποτέλεσμα ο ορυκτός πλούτος της χώρας πρέπει να γίνει υπόθεση του ίδιου του λαού και όχι μιας αδίστακτης και εξωνημένης ελίτ.
Σημειώσεις
1. Πάνω από 20 εταιρείες του εξορυκτικού κλάδου κατέχουν σημαντικά μερίδια σε προϊόντα όπως βωξίτης, νικέλιο, αλουμίνιο, μαγνήσιο, περλίτης, κίσσηρις, μπεντονίτης, μάρμαρα κ.α, ενώ είναι διαθέσιμα ή υπό εκμετάλλευση σημαντικά κοιτάσματα γύψου, αστρίων, χαλαζία, καολίνη, μικτών θειούχων κ.λπ. Επιπλέον, υπάρχουν σημαντικά κοιτάσματα που ακόμη δεν έχουν υποστεί εκμετάλλευση ή η εκμετάλλευσή τους διακόπηκε (ουράνιο, πετρέλαιο, χρωμίτης, σμύριδα, χρυσός, μαγγάνιο, ορυκτό αλάτι κ.α.).
2. Μόνο η παραγωγή εξορυκτικών αποβλήτων και «υποπροϊόντων» από μεταλλεία σε οκτώ περιοχές της χώρας μας ανέρχεται σε 28.345.000 τόνους. Πολύ μεγαλύτερη είναι η ποσότητα αποβλήτων από τα τέσσερα ορυχεία λιγνίτη που ξεπερνούν συνολικά τους 322.750.000 τόνους.
3. Ο εξορυκτικός κλάδος συμμετέχει κατά 4,5% στο Α.Ε.Π. της χώρας. Τα έσοδα της εξορυκτικής βιομηχανίας και των μεταλλουργιών της ανέρχονται σε 2,5 δισ. Ευρώ. Το σύνολο των εργαζόμενων σε αυτές ανέρχεται σε 22.000, ενώ από τη δραστηριότητα αυτή εξαρτώνται άλλες 90.000 θέσεις εργασίας.
4. Η εταιρεία European Goldfields εξειδικεύεται σε εξορυκτικές δραστηριότητες (όλως περιέργως) μόνο σε Ρουμανία, Τουρκία και Ελλάδα και η χρηματιστηριακή της αξία είναι αυτή τη περίοδο 1,53 δισεκατομμύρια δολάρια. Μεταξύ των μετόχων είναι εκτός από τον Ελλάκτωρ μια σειρά από διεθνείς «ακρίδες» : Black Rock financial, Fidelity, RBC Asset Management,Jenisson, Van Eck Assosiation, JP Morgan κ.α.
5. Στην υπόθεση της αγοροπωλησίας των μεταλλείων και των χρηματιστηριακών παιχνιδιών επενέβη η ΕΕ απαιτώντας την επιστροφή 14 εκατομμύριων ευρώ, καθώς μετά την πτώχευση της TVX HELLAS η αγορά των μεταλλείων έγινε σε τιμή πολύ χαμηλότερη από την πραγματική τους αξία (μόνο 11 εκατομμύρια ευρώ). Αγοραστές της νέας εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός», με μεσολάβηση του τότε υφυπουργού Οικονομικών Πάχτα, ήταν ο Ρουμάνος Φράνκ Τίμις («φίλος» του Άκη;) με 30%, ο Μπόμπολας (Ελλάκτωρ) με 35% και ο Κούτρας (Ελλάκτωρ) με 30%.
6. Το 2007 ο Ελλάκτωρ πούλησε το μεγαλύτερο μέρος των μετοχών του στην European Goldfields αντί 422 εκατομμυρίων ευρώ, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη!
