Το γιατί της παρέμβασης
Γιατί πιστεύουμε ότι η ενασχόληση με τα κοινά, τα της κοινωνίας, αποτελεί ή θα
έπρεπε να αποτελεί στοιχειώδη φυσική λειτουργία του ζωικού είδους που
ονομάζεται άνθρωπος καθώς ο άνθρωπος είναι όν πολιτικό στη γη του Αριστοτέλη.
Η κοινωνία, όλοι μας δηλαδή, παρακολουθούμε αποσβολωμένοι τις εξελίξεις
οικονομικές και κοινωνικές, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο και ο καθένας αρχίζει να αναρωτιέται πώς θα ανταπεξέλθει σ’ αυτές. Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι και όλοι μοιάζουν να περιμένουν το μεγάλο μπαμ ενώ προς το παρόν διατηρούν τη ψυχραιμία τους. Την αγωνία αυτή καλλιεργούν και προσπαθούν οπωσδήποτε να εκμεταλλευτούν όλοι οι σύγχρονοι ταγοί και υποψήφιοι σωτήρες του τόπου με
πρώτο και καλύτερο τον πρωθυπουργό. Ο πρώτος των υπουργών δηλώνει ότι
προτίθεται ακόμη και να θυσιαστεί προκηρύσσοντας εκ νέου εκλογές, πολιτικές
αυτή τη φορά, αν δεν υπερψηφιστούν οι οικονομικές του επιλογές μέσω των κατά
τ’ άλλα αυτοδιοικητικών όπως τις ονομάζουν, πρώην δημοτικών εκλογών. Είναι
τόσο μεγάλο και ειλικρινές το ενδιαφέρον του πρωθυπουργού όπως και των
υπολοίπων αρχηγών για τα πραγματικά προβλήματα της επαρχίας, που ό,τι
γνωρίζουμε για τη νέα διοικητική μεταρρύθμιση, το σχέδιο Καλλικράτης, είναι
κυρίως από δημοσιογραφικές πηγές. Καμιά επίσημη ενημέρωση, καμιά δημόσια
διαβούλευση, κανένα ίχνος της πολυδιαφημισμένης συμμετοχικής δημοκρατίας.
Όλα κεκλεισμένων των θυρών, στη ζούλα, σε ένα ατέλειωτο πανηγύρι
καρεκλοκυνηγιού, αβάσιμων υποσχέσεων και υπονοούμενων. Ακόμη και στο δια
ταύτα, παραμονές των εκλογών, δε μιλούν πια οι υποψήφιοι δήμαρχοι αλλά οι
πολιτικοί τους μέντορες, αποδεικνύοντας το πόσο ανεξάρτητα από την κεντρική
εξουσία και από τα πολιτικά κόμματα είναι τα τοπικά τους φερέφωνα. Για άλλη μια φορά λοιπόν τα αυτοδιοικητικά προβλήματα θα τα λύσουν σε κάποιο κεντρικό
γραφείο των Αθηνών χωρίς την παραμικρή αναφορά στο πώς και το γιατί της
σημερινής «Καποδιστριακής» κατάντιας. Για άλλη μια φορά διαπιστώνεται ότι τα
προβλήματα δε μπορούν να τα λύσουν αυτοί που τα δημιούργησαν και επίσης ότι
δεν έχουν καμιά πρόθεση να το πράξουν. Κάθε φορά που σκουραίνουν τα
πράγματα σ ’αυτή τη χώρα, και οι κόμποι φτάνουν στο χτένι, κάθε φορά που οι
πολίτες αυτής της κατ’ επίφαση δημοκρατίας καλούνται να εκφραστούν μέσω της
ψήφου τους, για το μέλλον τους, για τη λύση των προβλημάτων τους, είναι
αναγκασμένοι να το κάνουν, για κάποιο λόγο που ξέρουν μόνο Αυτοί, με
εκβιαστικούς όρους.
Μια μικρή ιστορική αναδρομή σε μερικές σημαντικές, σαν τις σημερινές, εκλογικές αναμετρήσεις αρκεί: 1974:Καραμανλής ή τανκς. Σωτηρία! Τα τσιμεντάδικα πήραν φωτιά, οι εργολάβοι τα αρπάξανε χοντρά και ο κόσμος μετά από εφτά χρόνια, αγανακτισμένος και αποκαμωμένος από το άρμεγμα ψήφισε για την Παπανδρεϊκή σοσιαλιστική αλλαγή.
1981:Αλλαγή. Χρονιά ιστορική , χρονιά σημαδιακή. Στην αρχή της Παπανδρεϊκής
εποποιίας είδαμε το σοσιαλιστικό ύψος του «πάρε κόσμε ξένα είναι» και από το
μέσο αυτής κι εντεύθεν το αυταρχικό βάθος των ΜΑΤ και ΜΕΑ για μια Ελλάδα νέα, των μεγάλων σκανδάλων και της απαρχής της σημερινής χρεωκοπίας.
1989: Η “Οικουμενική” ανεπάρκεια του πολιτικού αντιπροσωπευτικού συστήματος οδήγησε σε λιγότερο από ένα χρόνο στο ξεπουλήστε τα όλα, δημόσια περιουσία και δημόσια γη, για ένα αυτοκίνητο ή ακόμη και για ένα δολάριο, δια στόματος του κυρίου Μητσοτάκη το 1990. Αυτή η θλιβερή λογική οδήγησε τη νεοελλάδα στην οχταετία 1996 – 2004, των σοσιαλιστών εκσυγχρονιστών και της ένταξης της χώρας στο «σκληρό οικονομικό πυρήνα» της ΕΕ μέσω του ξεπουλήματος χιλιάδων στρεμμάτων ζωντανής γης αντί πινακίων φακής ή της πύρινης καταστροφής εκατομμυρίων στρεμμάτων πραγματικού πλούτου και ομορφιάς, βορά στις «αναπτυξιακές» μονομανίες των εργολάβων και των εταιρειών. Έτσι από το θρόνιασμα του Κωστάκη του Β΄ το 2004 και το φιάσκο των Ολυμπιακών αγώνων με τα 30 δις χρωστούμενα φτάσαμε στο Γιωργάκη και στα ανασκουμπώματά του για να καθαρίσει τον τόπο από τους διεφθαρμένους κατοίκους του. Ο νοικοκύρης αντιεξουσιαστής που ήξερε που είναι τα λεφτά αλλά τελικά δεν τα βρήκε και αποφάσισε να τα ξαναπάρει από τους γνωστούς άγνωστους καρπαζοεισπράκτορες.
Κατά τον κ. πρωθυπουργό εμείς φταίμε για τα 300 και βάλε δισεκατομμύρια
εξωτερικού χρέους, αφού ως γνωστόν τα φάγαμε μαζί. Σ’ αυτό το κλίμα και υπό
αυτούς τους όρους μας καλούν λοιπόν για άλλη μια φορά να αποφασίσουμε
βάζοντάς μας φυσικά, μπροστά σ’ ένα διπλό κι αυτή τη φορά δίλημμα: Καλλικράτης ή το χρεωκοπημένο μπάχαλο του Καποδίστρια, δηλαδή Παπανδρέου‐ΔΝΤ ή η χρεωκοπία μιας ήδη χρεωκοπημένης χώρας; Ας «αποφασίσει» ο λαός λοιπόν.
Εκλογές!
Τι ρόλο όμως παίζουν οι εκλογές;
Οι εκλογές απλά, νομιμοποιούν και κατά συνέπεια διαιωνίζουν την απόλυτη
κυριαρχία ενός συγκεκριμένου συστήματος διακυβέρνησης και της κοινωνικής
«κάστας» που το εφαρμόζει. Με τι κριτήρια ψηφίζει κάποιος ένα κόμμα ή μια δημοτική, ακόμη και πολυκομματική παράταξη;
‐Ένα μεγάλο κομμάτι υποστηρίζει μια παράταξη για τον ίδιο λόγο που υποστηρίζει
μια ποδοσφαιρική ομάδα. Είναι αυτοί που δεν αλλάζουν με τίποτα κόμμα/ομάδα
και αποτελούν αυτό που λέμε βάση των κομμάτων, κομματική βάση.
‐Ένα άλλο κομμάτι ψηφίζει με καθαρά ρουσφετολογικά κριτήρια. … χωρίς σχόλια.
‐Άλλοι πάλι με κριτήριο την απογοήτευσή τους από την οικονομική κυρίως πολιτική,
που εφαρμόζει ένα κόμμα όταν αυτό κυβερνάει. Άρα δεν ψηφίζουν για τον επόμενο
αλλά για να φύγει ο προηγούμενος.
‐Άλλοι από ιδεοληψία και μόνο, «γιατί ο άνθρωπος πρέπει να ψηφίζει» αφού αυτό
σημαίνει δημοκρατία.
‐Και ένα κομμάτι ψηφίζει με βάση το πρόγραμμα των κομμάτων, το πολιτικό τους
πρόγραμμα. Τι είναι όμως ένα πολιτικό πρόγραμμα;
Τα σχετικά καλλικράτεια ενημερωτικά, μάλλον διαφημιστικά, φυλλάδια
επιβεβαιώνουν περίτρανα, ότι πρόκειται για ένα γενικόλογο πλαίσιο, συχνά‐πυκνά οραματικό, μέσα στο οποίο, υπό συγκεκριμένες συνθήκες που στην
πραγματικότητα δεν παρατηρούνται ποτέ, υπόσχεται να κινηθεί κάποιο
κόμμα/παράταξη όταν γίνει κυβέρνηση ή δημοτική αρχή. Το πρόγραμμα αυτό
συντάσσεται χωρίς να ρωτηθεί κανείς από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, δηλαδή
αυτούς που βιώνουν καθημερινά τα προβλήματα των σύγχρονων πόλεων και τα
αδιέξοδα της σύγχρονης καθυστερημένης επαρχίας. Περιέχει τα οράματα κάποιων επίδοξων σωτήρων και όχι τα αποτελέσματα του ανοιχτού διαλόγου και της συχνής διαβούλευσης επί των πραγματικών προβλημάτων μεταξύ πολιτών και
εκτελεστικών οργάνων. Καμιά αυτοκριτική από τους ήδη εκλεγμένους για τα
πεπραγμένα τους, χωρίς διαφάνεια, χωρίς τσίπα. Έτσι ακόμη και το υγιές εκείνο
κομμάτι, που θα ψηφίσει με βάση το πολιτικό πρόγραμμα, τελικά, μάλλον δεν έχει
ιδέα του τι ψηφίζει. Αυτό δυστυχώς το συνειδητοποιεί κανείς αργά, όταν
αντιληφθεί ότι για τα άλυτα καθημερινά του προβλήματα, αποφασίζει μια
απρόσωπη και συχνά ανίδεη και αναρμόδια κεντρική εξουσία ή ένας όλο και πιο
μακρινός/ματαιόδοξος και πολυάσχολος δήμαρχος. Έτσι τα προβλήματα
μετατρέπονται σε αναπόφευκτα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα. Ο πολίτης
τότε, αδύναμος, καθότι κατ’ επιλογήν μόνος ως γνήσιος ατομικιστής, ανήμπορος να αντιδράσει, ίσως προσπαθήσει κάτι να ψελλίσει, πάντα «δημοκρατικά». Έπαιρνε όμως και θα συνεχίσει να παίρνει την αποστομωτική απάντηση ότι οι κυβερνώντες έχουν την εντολή του λαού. Υπομονή λοιπόν για άλλα 5 χρόνια.
Τοπική αυτοδιοίκηση και σχέδιο «Καλλικράτης» Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας θεσμός που έχει προβληθεί ως προπύργιο της «λαϊκής συμμετοχής» και κατά το παρελθόν είχε περιβληθεί με την αίγλη της υποτιθέμενης ανεξαρτησίας των τοπικών κοινωνιών στη διαχείριση των υποθέσεών τους. Παρά τις αβάσιμες προσδοκίες των πολιτών‐ ψηφοφόρων και τα μεγάλα λόγια των «μεταρρυθμιστών» η τοπική αυτοδιοίκηση παρέμεινε και γιγαντώθηκε
ως το βασικό εκκολαπτήριο των πελατειακών σχέσεων και της πολιτικής των
κουμπάρων. Η «φύση» των πραγμάτων καθιστά από μόνη της την έννοια της
«αυτοδιοίκησης» κενή περιεχομένου και νοήματος. Ο ρόλος των Δήμων και
Κοινοτήτων παλιότερα, όπως και των Καποδιστριακών ΟΤΑ μέχρι σήμερα, ήταν
απλά ρόλος επικυρωτικός και διεκπεραιωτικός των αποφάσεων της κεντρικής
εξουσίας ενώ η αυστηρά ιεραρχική διάρθρωση της τοπικής αυτοδιοίκησης απέκλειε στην πράξη κάθε συμμετοχική προοπτική με την έννοια της άμεσης και ισότιμης συμμετοχής των πολιτών στην τοποθέτηση των ζητημάτων, τη λήψη των σχετικών αποφάσεων, την εκτέλεση και το συνεχή έλεγχό τους.
Ο πρωθυπουργός και η παρέα του λοιπόν αποφάσισαν πως έπρεπε να μπει τέλος
στις ψευδαισθήσεις. Κατ’ αυτούς λοιπόν, το πρόβλημα για την παταγώδη αποτυχία του συστήματος «Καποδίστριας» που οι ίδιοι λίγο πολύ επινόησαν πριν από 16 χρόνια, δεν ήταν το κομματικό – πελατειακό κράτος, η ρεμούλα των αναθέσεων και η βουλευτική ασυλία, αλλά ο κοινωνικός χαρακτήρας της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Τέρμα λοιπόν τα Κ.Α.Π.Η. και η ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, καμία κοινωνική παροχή,
αύξηση των δημοτικών τελών, ιδιωτικοποίηση του νερού, της παιδείας, της υγείας, της καλημέρας.
Με τον Καποδίστρια και χωρίς να ρωτήσουν κανέναν, συνένωσαν τους δήμους και τις κοινότητες δημιουργώντας τους ΟΤΑ, τους οργανισμούς που θα
«απορροφούσαν πιο αποτελεσματικά τα κοινοτικά πακέτα». Αυτές ήταν τότε οι
επιταγές της Ε.Ε. αυτά έπρατταν και οι «ευρωπαϊστές» μας. Τότε λεφτά υπήρχαν
πραγματικά, όμως αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι οι ευρωπαϊκές «επιταγές»
εξαργυρώθηκαν μέσω του «κράτους πρόνοιας» σε επιδοτήσεις για σάπια βαμβάκια, χιλιάδες τουριστικά αυθαίρετα και άχρηστες ολυμπιακές μπαζοκατασκευές, για να αντιληφθεί το τι πρόκειται να γίνει με τις προσταγές και τις απαιτήσεις του φορομπηχτικού αυτή τη φορά ΔΝΤ και την αυτοδιοικητική του έκφραση, τον κ.Καλλικράτη.
Η νέα αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση λοιπόν, είναι ίσως η τελική προσπάθεια
οριστικής κατάργησης ακόμη και των υπολειμμάτων νοήματος που μπορούσαν να
έχουν οι έννοιες δημόσιο και αυτοδιοίκηση. Από τη μια δηλαδή της έννοιας του
δήμου ως σύνολο των «ελεύθερων πολιτών» μιας περιοχής και του δημόσιου ως
δημόσιου/κοινού χώρου και πλούτου και από την άλλη της έννοιας της
αυτοδιοίκησης ως υπονοούμενο τοπικής αυτονομίας. Για άλλη μια φορά, οι ίδιοι
επαγγελματίες της πολιτικής, που δεν ήξεραν τίποτα για τα άδεια ταμεία αλλά και
δε ρώταγαν ούτε άκουγαν, οι άνθρωποι που σήμερα λένε και αύριο ξελένε σα να μη συμβαίνει τίποτα, μέσα από τις ίδιες αδιαφανείς διαδικασίες και τις κατ’ οίκον διαβουλεύσεις τους, μας επιβάλουν μια ακόμη «επανάσταση». Το «επαναστατικό συμβούλιο», δηλαδή η τρόικα αποφάσισε: οι Ο.Τ.Α για να εξυγιανθούν, από κοινωνικο‐πολιτικοί φορείς πρέπει να μετατραπούν σε κερδοφόρες επιχειρήσεις!
Πως θα επιτευχθεί αυτό;
Βήμα πρώτο. Δραστική μείωση, μέσω πραγματικών οικονομικών και διοικητικών
συγχωνεύσεων, του αριθμού των δήμων από 910 σε 325 και των νομαρχιών από 57 σε 13 αιρετές περιφέρειες. Ως βασικός φορέας της υλοποίησης του νέου,
μνημονιακού, διοικητικού χάρτη αναδεικνύεται ο ακόμη πιο απρόσωπος
καλλικράτειος υπερδήμος που άρχεται από το υπεραφεντικό της περιοχής, τον
παντοδύναμο δήμαρχο, τον πρόεδρο όλων των επιτροπών, το γενικό δερβέναγα
που ορίζει και διορίζει. Όσο για τη βάση, τους κατοίκους, αυτοί θα μπορούν να
μαζεύονται μια φορά το χρόνο σε «λαϊκή συνέλευση» για να λένε τα παράπονά
τους, όχι στο δήμαρχο αλλά σε όποιον αυτός θα έχει ορίσει για την περίσταση. Αυτό
εννοεί προφανώς ο Γιωργάκης με τον όρο συμμετοχική δημοκρατία.
Βήμα δεύτερο. Επιβάλλοντας την κομματική παντοδυναμία. Κανένας πραγματικά
ανεξάρτητος συνδυασμός δε θα έχει καμιά εκλογική τύχη όταν απομακρυνθεί από
την περιοχή βάσης του αφού η ανωνυμία και η έλλειψη πόρων δημιουργούν από
μόνες τους μια απόλυτα άνιση εκλογική διαδικασία. Υπό αυτούς τους όρους, η
όποια υπόνοια αυτονομίας των τοπικών κοινωνιών αποτελεί ήδη μακρινό
παρελθόν.
Βήμα τρίτο. Μεταμορφώνοντας την ανάγκη για οικονομική εξυγίανση σε οικονομική
αυτοδιάλυση. Το καταχρεωμένο σε τράπεζες και Ο.Τ.Α ελληνικό κράτος,
μεταβιβάζει στους χρεωμένους δήμους περισσότερες από 150 νέες αρμοδιότητες
που άπτονται ουσιαστικά όλων των βασικών αρμοδιοτήτων του προ‐μνημονίου
«κοινωνικού κράτους». Η ανέγερση σχολείων και νοσοκομείων, η διασφάλιση
δηλαδή της δημόσιας εκπαίδευσης και υγείας όπως και της πολεοδομίας, των
χρήσεων γης, της περιβαλλοντικής προστασίας και της δημόσιας περιουσίας, θα
εξαρτώνται από την 7η Νοεμβρίου και μετά, από τον υπερδήμαρχο και τους
συμπραττόμενους ιδιώτες μεγαλοεργολάβους. Χρήματα ως γνωστόν δεν υπάρχουν.
Κεφάλαια για τη χρηματοδότηση ενός τέτοιου σχεδίου δεν πρέπει να υπάρχουν!
Πρόκειται για άγριο πλιάτσικο. Το αιματοβαμμένο ΔΝΤ, καθαρό και ρηξικέλευθο
κατ’ εξαίρεση μόνο για τον πρωθυπουργό μας, για την κάλυψη των υπεραναγκών
των νέων δήμων, «συμβουλεύει» και το εκτελεστικό του όργανο επιβάλει:
συνομολόγηση δανείων, συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτών μεγαλοεργολάβων,
ιδιωτικοποιήσεις και ολοκληρωτικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Το ίδιο
ρηξικέλευθη είναι και η απάντηση αναφορικά με το επίσης σοβαρό ερώτημα της
κάλυψης των αναγκών σε προσωπικό. Μείωση στο μισό του μόνιμου προσωπικού
και κάλυψη των αναγκών μέσα από επισφαλείς και εντελώς ελαστικοποιημένες
σχέσεις εργασίας. Δύο τρεις ώρες απασχόλησης για δύο τρία ευρώ την ώρα για να βγούμε από τη στενωπό. Και οι 35.000 συμβασιούχοι;
Βήμα τέταρτο. Τα νέα εκτελεστικά όργανα. Οι επιτροπές διοίκησης με
προεδρεύοντα το δήμαρχο ή όποιον άλλον αυτός ορίσει. Εκτελεστική επιτροπή ή
κυβερνείο, οικονομική επιτροπή, επιτροπή ποιότητας ζωής, επιτροπή/συμβούλιο
ένταξης μεταναστών, επιτροπή συμπαράστασης του δημότη και της επιχείρησης και μια ατέλειωτη σειρά υποεπιτροπών. Όταν δε θέλεις να λύσεις ένα πρόβλημα φτιάξε μια επιτροπή, αποφαίνεται η τοπική λαϊκή σοφία.
Βήμα πέμπτο. Το άσπρο μπορεί να γίνει μαύρο. Οι υψηλοί ιθύνοντες αποφάσισαν
ότι το σχέδιο είναι καταδικασμένο να πετύχει και τη βεβαιότητα για το ρόδινό μας μέλλον μετά το 2013 τους τη δίνουν οι εμπειρίες των χωρών που στην «ανάγκη» και για λόγους που κι εκεί δεν είχαν καταλάβει, αποζήτησαν την αυστηρή αλλά στοργική φροντίδα του ΔΝΤ και της παγκόσμιας τράπεζας. Είναι η ελπίδα που διαφαίνεται στα αδαμαντωρυχεία, στα χρυσορυχεία και στις πετρελαιοπηγές των χωρών της κεντρικής Αφρικής, στα καμένα δάση για την παραγωγή βιοντίζελ της ΝΑ Ασίας και στις φιλελεύθερες δικτατορίες της νοτίου Αμερικής.
Αξιοπρέπεια αποχή αυτοοργάνωση
Όταν ασχολείται κανείς με τα κοινά και δεν επιζητά κανενός είδους θώκο ή χρηματική ανταμοιβή, έχει την ευκαιρία, αν μη τι άλλο, να δει πολλά από τα κακώς κείμενα. Έχει επίσης την ευκαιρία να δει –κάτι που είναι ακόμη πιο διασκεδαστικό, αν και πολλές φορές με τραγικές συνέπειες‐ το βασιλιά, τον πρωθυπουργό ή το δήμαρχο γυμνό. Να καταλάβει και να νιώσει τη βαρεμάρα και την αδιαφορία των δημοτικών συμβούλων. Την ανεπάρκεια, την αδράνεια και το ό,τι να ΄ναι των δημάρχων όταν δεν πρόκειται για ίδιο όφελος. Το ότι οι δήμαρχοι και τα δημοτικά συμβούλια «ήθελαν» αλλά δεν τους άφηνε η κακή κυβέρνηση που ήταν του άλλου κόμματος, και πάει λέγοντας. Την ανυπαρξία και την ανευθυνότητα των πολιτών.
Οι δημοτικές –περιφερειακές εκλογές αποτελούν απλά μια αναγωγή σε μικρότερη κλίμακα του κυρίαρχου μοντέλου άσκησης της εξουσίας , αφού φέρουν όλα τα χαρακτηριστικά του.
Πρώτο και καλύτερο το ότι αυτός που επιλέγεται από την «πλειοψηφία» ενός
κοινωνικού συνόλου, πριμοδοτείται από το δικαίωμα να ενεργεί για ένα μεγάλο
διάστημα (ας πούμε 4‐5 χρόνια) ανεξέλεγκτος, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να
κινείται στη γραμμή βάσει της οποίας τον εξέλεξαν, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα
να τον ανακαλέσουν επειδή δεν τήρησε τις υποσχέσεις του. Αυτό δε λέγεται
αντιπροσώπευση αλλά ανάθεση εν λευκώ.
Δεύτερο χαρακτηριστικό το ότι οι δημοτικές παρατάξεις, αναπαράγουν τις
παθογένειες των κομματικών μηχανισμών. Ίντριγκες ,δολοπλοκίες, συντροφικά
μαχαιρώματα , αποφάσεις που παίρνονται εν κρυπτώ. Πρόκειται για την
απεχθέστερη μορφή πολιτικής , εκείνη που διαδραματίζεται στο παρασκήνιο χωρίς
ο πολίτης να συμμετέχει ή να αντιλαμβάνεται τις προθέσεις και τους πραγματικούς
στόχους των πολιτικών. Κλειστές κλίκες δηλαδή αποτελούμενες από
«επαγγελματίες» που το μόνο που κάνουν είναι να αναπαράγουν τη δική τους
εξουσία πάνω στους «αδαείς» κατοίκους –ψηφοφόρους.
Υποψήφιοι δήθεν ανεξάρτητοι, προϊόντα της τοπικής κοινωνίας! Μοιράζουν
υποσχέσεις, παριστάνουν τους ειδικούς και τους παντογνώστες , αυτούς που
ξέρουν και μπορούν καλύτερα από τον καθένα να διευθετήσουν τα προβλήματα,
ικανοί μόνο να κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι όταν τους τίθεται το όποιο
σοβαρό αίτημα ή πρόβλημα ,αποδίδοντας τις ευθύνες για την ανικανότητά τους
στην κεντρική κυβέρνηση που δεν ακούει τις σοφές αιτιάσεις και παραινέσεις τους για λύση όλων των προβλημάτων και όταν αυτό δεν αρκεί, δηλαδή δεν πείθει, τότε χωρίς κανέναν ενδοιασμό αρχίζουν απλά να θάβουν τους συνεκλεγμένους ομοτράπεζούς τους. Τα οράματά τους γίνονται οι δικοί μας εφιάλτες. Από τη στιγμή που θα εκλεγούν οι κυρίες και οι κύριοι αυτοί, συμπεριφέρονται σαν απόλυτοι άρχοντες περιφρονώντας τις πραγματικές ανάγκες της πόλης ή του χωριού, βασιζόμενοι στην αδιαφορία και την παραίτηση των πολιτών από τα κοινά. Και μόνο το γεγονός ότι για να εκλεγεί κάποιος δήμαρχος πρέπει να πάρει το χρίσμα ενός κόμματος ή τις χορηγίες κάποιας εταιρείας, λέει πολλά για τη μέχρι τώρα ανεξαρτησία της τοπικής αυτοδιοίκησης αλλά και ακόμη περισσότερα για τη μελλούμενη καλλικράτεια αυτοδιοίκηση.
Εμείς δε λέμε ότι όσοι συμμετέχουν είναι εξ’ ορισμού ίδιοι αλλά ότι πρόκειται για
μια κατάσταση που δε μπορεί να αλλάξει με αυτή τη διαδικασία και αυτούς τους
όρους. Μπορεί κάποιες ιδέες υποψηφίων να είναι ορθές ή ενδιαφέρουσες,
προέρχονται όμως από τα πάνω και δεν έχουν συζητηθεί από κανέναν.
Σκεπτόμενοι όλα τα παραπάνω καταλήγουμε στο ότι η απoχή από τις εκλογές
εκφράζει μια αξιοπρεπή στάση που στέκεται απαξιωτικά, όχι απέναντι στην έννοια της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά απέναντι στη διαστρέβλωση αυτής της ίδιας της έννοιας από την κυρίαρχη πολιτική κουλτούρα. Πιστεύουμε λοιπόν ότι η ψήφος ισοδυναμεί με δήλωση παραίτησης του υποκειμένου – ψηφοφόρου από κάθε διάθεση ενασχόλησης με τα κοινά.
Χωρίς δημόσια διαβούλευση, ανοιχτές αποφασιστικές συνελεύσεις, κυκλικότητα
των λειτουργιών και άμεση ανακλητότητα των εκπροσώπων δε θα υπάρξει καμία
θετική ανατροπή στην κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου, του κάθε τόπου.
Είναι ανάγκη επιτακτική λοιπόν να βρούμε τρόπους να μιλήσουμε, να προτάξουμε
και να θεμελιώσουμε την αλλαγή των κοινωνικοπολιτικών σχέσεων και γιατί όχι του πολιτικοοικονομικού συστήματος.
Δεν ψηφίζουμε συζητάμε και συναποφασίζουμε
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2010ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΒΛΑΠΤΙΚΟΤΗΤΕΣ
